27 Eylül 2013 Cuma

SA427/PZ18: İnsana Ferâset Lâzım

“Ferâset başka bir şey, tek başına tahsille olmuyor; biraz  terbiye gerek, iman gerek.”


İnsan buldukça daha fazlasını ister, ne yaparsın; mayası budur. Yeniler odun yakmasını bilmez, kömürün tozunu yutmamışlardır. Klimalı, doğal gazlı rahata alışmışlar, e sıkıntı azalınca insanın huzuru artmıyor demek ki, bizim zamanımızın terörü, yokluğu huzurumuzu bu kadar bitirmemişti. Rahat batar insanoğluna.

Havalar soğumazdan evvel, güzün en büyük sıkıntımız odundu. Ararsın, paranla bulamazsın. Oduncu yağmur yedirene kadar bekletir odunu; yağmurdan evvel yok satar, yağmur düştü mü Eylül’de, Ekim’de, bakarsın oduncunun kantarları çalışıyor, at arabaları sıra sıra bekliyor. Odun’un hem kilosu pahalı hem de çekeri fazla. Oduncu’ya kız vermek ya da oduncudan kız almak evlâ işlerden. Para varsa yazdan, ağustostan kuru kuru alırsın odunu. Karaborsaya da düşmez; ıslak ıslak da yakmazsın.


Odunu almak ayrı bir dert, onu muhafaza etmek ayrı bir dert. Hem yağmur yemeyecek hem de kışın soğukta içeriden çıkacak olana sıkıntı vermeyecek bir yerde olacak odun. Odunluklarımız hep merdiven altlarıydı. Bazılarımızın evinde çinko altı yüklükler, ahırlar olurdu. Çıra lazım sonra.

80’lerde talaş çıktı. Marangozun hızarda kestiği odunun, ağacın tozlarına talaş diyorlardı. Yavaş yavaş yanardı; üşütmezdi adamı. Ama oduna göre biraz pahalıydı; herkes alamazdı. Kömürü ise Adanalı hiç bilmez; resmi dairelerin kalorifer kazanları için sokağa dökülen ve kömürlüğe taşınan kömürü görürdük arada bir. Kömür bize mangalda lazımdı. O da taştan olmayacak; ağacın yanmışından olacak. Gerçi çocuklarla mangal yapacak zamanımız olmazdı. Esnaf dediğin pazar günü öğleden sonra ancak vakit bulurdu evde kalmaya. Araba yok, ehliyet yok; nasıl gideceksin pikniğe?

Odun sobasının tadı başkadır. Harıl harıl yanar. Koyarsın üstüne demliğini, çaydanlığını, çayın yavaş yavaş kıvamına gelir. Sırtın ısınır, ıslağın kurur. Hele bir de üstüne kestaneleri koydun mu, çatır çatır sesleri gelir. Elinde hoplata hoplata soyarsın, önce çocuklara sonra annene yedirirsin. Hanım mı? Hanım kendi yer. Kimse görmese ona da verirsin amma… işte öyle.

Yağmur yağdığında, Adana’nın yağmurları başkadır hem, sağanak yağar kışın bol bol, sobanın yanına kıvrılıp uyuklamak gibisi yok. Dedim ya bize ancak emekliliğimizde nasip oldu bu. O vakte kadar önü açık, darabalı dükkanda  giydiğimiz kaputlarla sarınırdık. Elektirik sobası ısıtmazdı; bir piknik tüpüne taktığımız ızgara ile ısınmaya çalışırdık.

Hey gidi Özal! Allah rahmet etsin, çok çabaladı elektrik için. Telefon onun hediyesidir, elektrik Türkiye’nin her köyüne onun zamanında gitti. Otoban dediler, Özal otoban yapıyor, Pozantı’dan Anteb’e. Kaymak gibi yol, kocaman, geniş. Memlekete dirlik getirdi. 

İlk cumaya giden Reis-i Cumhur'du, Özal. Yanlışları yok muydu? Allah en iyisini bilir, ama biz, bu memleketin horlanmış müslümanları, onu cumaya gider görünce sevinirdik, umutlanırdık. Evren, memlekete ayrımcılık tohumu ekmişti. Başörtülü başörtüsüz diye ayırmıştı kızlarımızı, kadınlarımızı. Koskoca genelkurmaybaşkanısın, devlet başkanısın, kendi zorunla cumhurbaşkanısın, ne istersin kadının, kızın kılığından, kıyafetinden? 

Bu memlekette insanın bir dini, bir de namusu var uğruna öldüğü. Niye çaresizliğe sürüklersin insanları? Kürdü döve döve çıkardın dağa, ne oldu? Ne kazandın? Çok istedin, ama müslümanı dağa çıkaramadın. Sabrıyla, gayretiyle şimdi seni yargılıyor mahkemelerde bu millet. Demek ki yanlış yapmışsın.

Bu millet kimseye zulmetmemiştir, kendine zulmedeni de affetmemiştir. Ha, biraz uzun sürer hesap sorması, ama illâ ki sorar. Cahilimiz de çoktur amma geniş yürekli, ferâsetli olanlarımız da çoktur. Her köyde her mahallede görürdünüz o adamları. Ama şimdi yok öyleleri. İyi ki yok, şimdi herkes her şeyi görüyor, biliyor diyeceğim, fakat ferâset başka bir şey, tek başına tahsille olmuyor; biraz terbiye gerek, iman gerek.

Kızı, gelini küsen, gelir bulurdu bizi; araya gir diye. Mahkeme nedir bilmezdi kimse. Hatır diye verirlerdi kızlarını babalar; damatlar da hatır diye dengelerini muhafaza ederlerdi. Kavga olurdu, ama izi kalmazdı ailede. Mahkemeler iz bırakıyor, yuva dağıtıyor; keşke adalet dağıtabilseler, keşke kadınla erkeği bir arada tutmanın yollarını bulsalar da çocuklar mağdur olmasa.

Dul kadın eskiden sıkıntı çekerdi, ana-babasına, kardeşlerine yük olurdu, musallat olan da çok olurdu; o da çaresiz boyun eğerdi. Şimdi öyle değil, ama dul kadın yine mağdur. Eskiden çocukları babaya verirlerdi, kadın yine kocaya varırdı; şimdi çocukları kadına veriyorlar kadın da çocuklar başındayken kocaya varamıyor. Hani, ne çözdünüz siz?

Zaman geçiyor, her şey değişiyor, ama insan değişmiyor. Allah emretmiş, demiyor kimse, kanun şunu diyor, bunu diyor. Desin, uyalım; ama kanun da adaletli olsun. Kanun dediğin ne ki? 276 kişi evet dedi mi 76 milyon o  kanuna uymakla mükellef, onu da sıkıntı çıkınca değiştiriyorlar. Madem her şeyi biliyorsunuz, çıkarın bir kanun hiç değişmesin. Var mı öyle bir ferâsetiniz? Adam öldüren, kadının ırzına musallat olan, birkaç sene sonra sokaklarda geziyor. Maktül’ün, mağdurun acısını kat kat arttırıyorsunuz. Hırsız, elini sallaya sallaya geziyor, sabıkası bakkal defteri gibi.

Özal zamanı, bolluk da oldu, yoksulluk da oldu. Paralanan kibre kapıldı, yoksul arsızlaştı; ama hep terbiye eridi. Terör 80’den evvel üniversitelerden çıkıyordu, yine oralardan çıkmaya devam etti.

Nasıl da hatırlıyor insan? Gün gün yaşamışsın, unutabilir misin? Allah bu millete zeval vermesin, müslümanlara merhamet etsin. Hâlimiz hâlâ çok zor.


Piro Zaza, Sonsuz Ark, 27.09.2013





Seçkin Deniz Twitter Akışı