"Daha iyisini yapabilmek için bugün bunları yaşıyor olmamız gerekiyor... ve tabi yapılanı sağlıklı bir şekilde eleştirip değiştirebiliyor olmamız da şart."
Çocuklarımız,
en değerli varlıklarımız... Hep böyle bakarız değil mi? Ama iyelik eklerini
büyük bir keyifle kullanırken unuturuz onlar bize ait değil; onlar dünyaya
getirmemiz ve kendi ayakları üzerinde durana kadar yetiştirmemiz için bize
emanet edilmiş bağımsız insan yavruları. Terk edip gidiyorlar ya bizi, bizim
anne-babalarımızı terk edip gittiğimiz gibi... hepsi bu.
Ama bunu
kime anlatabilirsiniz ki? Kendisi 90 yaşına gelmiş annenin ya da babanın 70
yaşındaki oğluna ya da kızına bakışını nasıl doğduğu andan koparıp
atabilirsiniz? Hangi toplumda, kültürde ya da dinde olursa olsun bu böyledir; bunun
böyle oluşu bize onların sahibi olduğumuz yanılgısını nasıl yüklüyor farkında
mıyız?