"Gülüyorum. İki gündür gülüyorum. Dilan’a mı kendime mi? Bilmiyorum. Gülecek bir şey olmadığını bile bile gülüyorum."
İnsan bir şey olup bittikten sonra o olay anında yaşadıklarını göz önüne getirdiğinde kahkahalara boğulup –yahut gözyaşlarına- ‘Ne aptalmışım? Nasıl da böyle bir hataya düştüm!’ der, değil mi? Sizi bilmem de ben böyle birçok olay yaşadım. İşte en son komşumla yaşadığım olay. Komşum yaşlı bir kadın. Oğlu Sancar başka bir memlekette oturuyor. Ayda birkaç kez olmasa da –oldukça uzak bir kentte oturuyor- annesini ziyarete geliyor. Makbule abla –komşum- inatçı. Öyle böyle değil. Oğlunun onca dil dökmesine karşın Nuh deyip peygamber demiyor ve oğlunun yanına taşınmıyor. Oğlunun aklı da ister istemez burada, anasında oluyor. Behzat –komşumun oğlu- son gelişinde annesinin yanında evlerinin bir anahtarını da bana verdi.
