"ben ünlemsiz sevdim
noktasız virgülsüz"
anlamak bir’i yitirenlerin yersiz kuruntusudur
ve akıllı çocukların
beni bir çocuk anlasın yeter
zeyneb’in türküsünü öğreten çocuk
her lisandan anlar çünkü o
her lisandan ağlar
ağlarım er kişi kârıdır
bile bile ağlarım
bir çocuk gibi bir bulut gibi
***
yaşamanın ağır vebali var
yumurta zarlarınca sarılı
efsunlu örümceklerin gergin
ve ince iplikleri
bir idamlığı çekmeğe yetmez mi
bir ışık huzmesi yetmez mi
kedilerin doğumdan sonra çektikleri
kaygılar yetmez mi
***
adının hazzını saklıyorum dudaklarımda
en yumuşak tarafı bu hayatın
kelebek kanadını okşayan
fillerin göç yolları üzerinde kesişmiş
her öpücükte
ben ünlemsiz sevdim
noktasız virgülsüz
bildim acının kaidesi sevginin grameri olmaz
bir çocuk gibi bir bulut gibi
***
bıktım kelime dilenciliğinden
gölgenin gölgesine hasretim
çalındı annemin buhurdanlığı
engerekler mekirler
ve karabasanlara karşı bir nazarlığım yok
mavi iplikten örülü
yaşamak uğruna ısmarlanan geleceğin
ve koçanımda solan fotoğrafın ardına
gizledim sevdalarımı
bir çocuk gibi bir bulut gibi
Cemal Çalık, 26.04.2015, Konuk Yazar, Sonsuz Ark, Şiir