"Gülüşlerden kurtulmak içindi çabam. Şaşkınlığım gülüşlerin ortasında bırakıp gitmişti. Kalakaldım ortasında gülüşlerin."
Gökler kadar derin gözlerde boğulsaydım suskunluk yerine. Bir kement atan bulunurdu. Dindirirdi acılarımı. Sancılarıma merhem olurdu görüp de biri ya da birileri. Oysa suskunluk öyle midir?
Suskunluk bir bataklıktır ki.. ayak izlerini bile yutar düşen kişinin. Besbelli çırpınmasına izin bile verilmemiştir. İzin verilmemiştir ne arkaik söylenceler ne çağdaş söylencelerden çıkışa ilişkin ip uçları bulunsun diye.
Şaştım. Şaşmıştım işte. Şaşkınlık sözcüğünün yalınkatlığıyla giyinikti şaşkınlığım. Giyiniktir. Giysilerinden soyunan, giysileri çalınan geçmişime inat giyiniktir şaşkınlığım. Eskimo giysileri denli kalın. Çin giysileri kadar alımlı, Hint giysileri kadar şatafatlı.. alımlı.
Şaştım. Şaşkınlığım ikindi gezmelerinde pervasız. Pervasızlığı nadanlığından. Hangi şaşkınlık bilge meclislerinde olamaya dayanabilir ki? Hangi şaşkınlık zoru seçebilir ki? Hangi şaşkınlık kırabilir belini zorlukların. İki elini böğründe bırakır şaşkınlık şaşırttığını. Şaşıranın zorda sürçmüştür ayağı.
Şaştım işte. Zaman yine yaptı yapacağını.. yaptı yapacağını çöl kaçkınları, çöl çiyanları. Kaldım şaşkınlığımla ortasında aforoz edilenlerin. Kaydı düşülenlerin. Üstü çizilenlerin mekânı mekânım kılındı. Sisyphos kadar olamadım inadımda. Promethe kadar olamadım korkusuzlukta.
Şaştım. Beceremedim Mecnunun dizi dibinde olmayı.. ağlamayı bir erdem bildim. İnlemeyi erdem. Sükut’un erenlerinden öğrenemedim adresini sessizlik çeşmesinin. Dil çıkaramadım haykırışlara. Söze yüklenenlere dil çıkaramadım. Kapıldım rüzgârına sözün atıldım gözü karalıkla şölenlerine sözün ırzına geçenlerin. Şaşkındım. Bilemedim. Göremedim. Sükûn erenlerinin bağından deremedim güller. Yollarını şaşkınlık bürümüştü. Yolları, yollarımı, şaşkınlık kesmişti.
Şaşmıştım. Şaşırmıştım. Kalbimi şaşkınlığın avuçlarında bıraktım. Kanamasını öğrensin istedim yalnızlığımın. Kalbim, dudak büktüğü, hor gördüğü yalnızlığımdan öğrensin dilemiştim susmayı ve kanamasını. Kanıyla büyütmesini günleri. Kanıyla emzirmeyi öğrensin dilemiştim. Şaşırmıştım işte. Öyle şaşkındım işte.
Şaşırmıştım. Gündüze Ay’ı, geceye güneşi taşımıştım. Ne süneler, ne tahta kurtları ne örümcekler, ne karamuklar bir şey anlamamıştı bundan. Bu şaşkınlığın ayırtına varamamıştı hiç biri. Hiçbir şey varamamıştı ayırtına içimde var olan ve içimde olmayan hiçbir şey. Gülen günler oldu halime. Şaşkınlık gülmeyi iliştirdi yakasına yaşadığım saatlerin. Ya da tükettiğim.
Şaştım. Şaşırmıştım. Söz cambazlarının kentinde kala kalmıştım. Sesler duydum kulağıma yabancı. Kulaklarımı yakıcı ve dağlayıcı gönlümü:
Bir ip cambazı işte! Haydi taşlayalım şu cambazı! Ya da atlayalım üstünden Zerdüşt’ün tanık olduğu atlayış türünden olsun atlayışımız!
Hayır! Dedi bir başka gurup, o kim ip cambazı olmak kim! O bir söz palyaçosu değmez atlamaya üzerinden. Güldüler.
Güldü her biri. Şaştım. Gülüşler yükseldi. Kent baştan ayağa gülüş kesildi. Büzüldüm. Ellerim böğrümde büzülüp kaldım. Çömeldim. Alçaldım. Yerle bir oldum. Yüzümü bandım kentin irinle yıkalı sokaklarına. Kulaklarıma bastırdım ellerimi böğrümden kurtarıp. Gülüşlerden kurtulmak içindi çabam. Şaşkınlığım gülüşlerin ortasında bırakıp gitmişti. Kalakaldım ortasında gülüşlerin.
Cemal Çalık, 25.01.2019, Konuk Yazar, Sonsuz Ark, Öykü
Cemal Çalık Yazıları
Sonsuz Ark'tan
- Sonsuz Ark'ta yayınlanan yazılardan yazarları sorumludur.
- Sonsuz Ark linki verilerek kısmen alıntı yapılabilir.
- Sonsuz Ark yayınları Sonsuz Ark Manifestosu'na aykırı yayın yapan sitelerde yayınlanamaz.