"Yaşamım düş kurmakla geçti ya!"
“Devler balçıktan yapılacak şeyleri öğrendiler.
Bir kalıp hazırlayarak hafif tuğlalar döktüler.”
Bir kalıp hazırlayarak hafif tuğlalar döktüler.”
Firdevsî
Bölüm Dört
-II-
Akbaba'nın kötü kötü ötüşü dayanılacak gibi değildi. Kulaklarında yankılanan o ürkünç sesle -Bir kadını boğazlıyorlardı sanki. Sapa bir sokaktaydılar. Burayı bilerek seçmişlerdi. Bir insanı öldürmek için uygun görmüşlerdi demek ki?- kendini kaybeden Gave ne yaparsa yapsın kurtulamayacaktı onlardan. İlginç bir yaratıkla karşı karşıya olduğu belliydi. Böyle bir gerilim anında eli ayağı birbirine dolaşmıştı. -II-
Büyük Hala da sedirin başında tavus kuşları gibi kurulmuş, onlara bakıyor; arada bir bu komikliğe gülüyordu. Komik bir halde oldukları kesindi. Ernüvaz Efendi’nin burnu da işin içine karışmıştı artık. Nedense burnuyla ilgili bir sorunu olduğu ve de burnundan çok çektiği onun kulağına kadar gelebilmişti. Büyük buruna ailede ondan başkasında rastlanmadığını enişteleri de biliyordu artık.
Belki de bir gün başına o belayı getireceğinin kokusunu aldığı için ucun ucun burnundan kaçıyor, aynalara bile bakmıyordu.. bu yüzden evlerinde ayna kullanılmadığını ağzından kaçırınca büyük H. Hala.. "Gözlerime inanamadım!" demişti, "Onu o halde görünce!"
Bazı geceler burun rüyasına gelip, canlanarak, "Senin sonun da bundan olacak!" diyordu yaşlı pirifâni, "Hem de bir sinekle...."
"Yine sineklere mi geldik?!” dedim, "Burayı geçsek olmaz mı?”
"Cüce Kasap her yerini delik deşik bırakmıştı kadının da, hiç sesini çıkarmamıştı.. "dedi Şehrinaz, "Epey daha yolu vardı. Kadının orasına işaret çekmişti renkli bir tebeşirle ve işaretlediği yeri koparıp çiy çiy yemeğe başladığında, Ş., artık bunlara daha fazla bakamayacağını söyleyip, ardında bir belirsizliği bırakarak dışarı çıkmış, üç yüzüğü de eski konsülün üzerinde unutmuştu. Üç yüzükte aynı kadının resmi dikkat çekiyordu, birinde kadın surat asmış bir uçuruma bakıyordu, denizin koya usulca yaklaştığı ve titrek keman sesiyle gerilimli pazartesi akşamından sonra eve dönmeyen o kadının soylu anısına düzenlenmiş şölen Cüce Gave’nin elini kana bulamasıyla son bulmuştu. Evin ferah salonunda piyano çalan kadının parmağındaki yüzükte de aynı armanın olması, yalnızca bir rastlantı olmasa gerekti; akrebin süzülerek örümcek ağlarından kurtuluşu, hepsi aynı karede donmuşlardı. Karanlık boğucu bir biçimde evin içine dolmuş, yüzlerini gizlemişti. Sarı mumların iki sütunu aydınlattığı yerde kadını kollarından bağlamışlardı, çıplak oluşu gözünden kaçmıyordu Kasabın. Tablolar kıyameti, şeytanı ve cehennemi imleyen çılgınlıklarla doluydu.. Cüce Gave elinde kırbaçla kadına doğru sinsice yaklaşırken, bir gurup ucube de onlara eşlik etmekteydi, kadın tamamen soyundurulmuştu, hepsi de aç gözlerle onu süzmekte, birazdan başına geleceklerden habersiz genç kızı fazla korkutmamaya çabalıyorlardı. Kadın boğazlanırken eli bile kıpırdamamıştı Kasabın, lanetli bir tanıktı artık o; bundan hiçbir zaman kurtulamayacaktı..."
"Lanet herif!" diye bağırdım, "Neden bu kadar korkuyordu ki?”
"Dur, heyecanlanma bu kadar!" dedi Şehrinaz, "Ardı arkası bir film!"
"Evet, doğru yaa!" dedim, "Bunların hepsi bir film!"
"Sinemadan laf açıldığı için havaleli anne , -sedirin başında büyük hala, paşa baba, küçük kızları da varken- kendi zamanlarını anlatıyordu damatlarına.." dedi Şehrinaz, "Onların zamanında bir eğlenceydi büyülü perde.. ruhlarına ve kalplerine bir eğlence olarak girmişti.. Nigar Hanım sesinin tonunu değiştirmiş, etkileyici bir hava yaratarak konuşmasını sürdürüyordu..."
"Bu sahneye nasıl geldik?” diye sordum, "Epey karışık!”
"Sen öyle san!” dedi Şehrinaz, "Hiç de öyle değil!”
"Nasıl peki?”
"Bu bir akşam yemeği sahnesi!” diye yanıtladı Şehrinaz, "Bir şölen de diyebilirsin sen buna. Pazar günleri sinemaların önü bir hayli kalabalık olurmuş, herkesin yüzünde aynı sabırsız bekleyiş, bir karnaval havası esmekteyken, insanın bunları yeniden yaşaması olası mıydı? Evet, diyordu Nigar Hanım -eşinin burun kıvırışına aldırış etmeden- sinemaların önü emekli paşasından tut da, Kuleli'li talebelere, kravatlı ve kravatsız müşterisinden, astragan kürklü ve Şapel kokulu -o zamanlar bu parfüm çok moda bir şey olmalı- Hanımlara rastlamak her günkü alışkanlıklardan biriymiş gibi çok normal karşılanırdı evladım.... O zaman Ş., neredeydi, mutfakta mıydı? "Evet, oğlum! Ne çabuk unuttun!” diyen büyük baba, sinemadan daha önemliydi ki köstekli saatini gösteriyordu küçük torunları Ernüvaz’a! Ş., akşam için mutfakta bir şeyler hazırlamaktaydı, sesi geliyordu, onun çok sevdiği şarkılardan birini nasıl da güzel mırıldanmaktaydı, uzun zaman kendini alamayan Kendirev'i küçük kızı uyandırmıştı, Büyük Hala’ya yakalanmasın diye, yoksa o da mı biliyordu Hala’nın havaleli olduğunu? Sinema afişine bakıyor, sesini çıkarmıyordu Kasap. Onu astıkları zaman Ş., sanki o gece yaşananları unutmuş gibi duygusuzdu; boş ver anlamında kafasını sallamış, bunu kafaya takmak istememişti. Sinema Afişi’nde yazılanları okurken, o yılların nasıl da çabucak geçtiğini, hepsinin de şimdi toprağın altında olduğunu düşünmüş, bundan nedense kendine bile anlatamadığı bir hisle ürkmüştü. Akşam yemeği için gittikleri Büyük Halalarının evinde Büyük Baba’yı görmek hiç de sürpriz olmamıştı onlar için. Nigar Hanım biraz sinirliydi; Büyük Baba’yla yine tartışmış olmalıydılar! Bazen hiç çekilmediğini Ş.'den kaç kez işitmişti. Büyük Baba’ya " Bey baba!" demek ilk başlarda tuhafına gitse de, buna zamanla alışmıştı. Gecenin bir vakti sinemadan laf açılınca, kendine bilgiç bir poz vererek Garplı -Büyük Baba hâlâ eski lisanın edebiyle hareket ediyor, kendini böyle görüyor olmalıydı- fıkır fıkır adamının kafasında, belleğinde, anlağında, artık siz buna ne derseniz deyin efendim!. sinema diye bir hadise vardı dedikten sonra.. Çünkü; o orada çıkmıştı ve başıboş bırakılamazdı doğal olarak.. sözlerini laflarının arasına eklemeyi unutmamıştı. -Efendim.. derdi, bunu ikide bir bana tekrarlatmayın..- Sonra hiç unutamadığı ‘Şarlo Filmleri’ne sözü getirmeyi başaran bu insanın, hiç de karısının anlattığı kadar asabî biri olmadığını kaşla göz arasında ayrımsadığımdan, Büyük Hala’dan çok onu dinlemeyi, -Nigar Hanım’ı çileden çıkarsa da bu- göze o zaman da alabilmişti Kasap. Yüzünde çiçeklenen tebessüm daha dünmüş gibi aklındaydı.. kim ne derse desin munis ve şefkatliydi Kendirev Efendi. Saat bilmem gecenin kaçıydı? Zamanın bu kadar şişkinleşerek toparlak bir kütle olacağı kimsenin aklına gelmemişti, yemek masasında da yakasını bırakmayan Kendirev Efendi, “O zaman bize çok komik görünen bu insanın gönüllerimizde nasıl taht kurduğunu anlatmak saatlerimizi alır!" diyerek lafa başladığında, Büyük Baba’nın neden cümleleri böyle uzun uzadıya kurmaya çalıştığını, neden böyle ağdalı bir dil kullandığını, hatta belki de bunun eski zamanlarda aldığı İstanbul terbiyesinden kaynaklanabileceğini düşünmüştü. Yemekten sonra oturma odasına geçtiklerinde, televizyondaki diziyi bile doğru düzgün seyredemeyen Ş.'yle Büyük H. Hala.. bunu da yine onun üstüne yıkmışlar, bunları açan sanki oymuş gibi, akşam eve döndüklerinde.. Ş. o kadar konuşmamış, hep surat yapmıştı. Kendirev Efendi hayali bir perdede canlanan anılarını bir kez daha yaşama fırsatı yakaladığından öyle kolay pes edecek gibi değildi .. aklına unuttuğu, ama çok önemliymiş gibi "Az kalsın unutuyordum F.'ciğim!" demişti kibarlaşarak," 'MODERN TİMES' filmi unutulmaz bir filmdi bizler için !" Sıra kahve içmeye geldiğinde Nigar Hanım söylediklerini unutmuşa benziyordu, Ş.'ye kahve yapmasını söyleyen oydu.. Gönlünü hoş tutmasını, erkek milletinin sağı solu belli olmaz laflarından şikâyetçi görünmeyen Kendirev Efendi, bağ evindeki maceralarını sofadayken yeğenine fısıldamaktan geri durmamış yaşlı İstanbul kadınına damadın iyi gözle bakmasa da, mübarek ona haddini bildirmek için bir fırsat kollamaktaydı sanki. Ş., oturma odasına girerken sohbetin iyice kızıştığını fark etmesi o kadar zor olmamıştı. Kadının gözlerinde bir kurnazlık okunmaktaydı.. Büyük Baba da damatlarını etkilemeyi başarmıştı, bu yüzden olsa gerek kendinden geçmiş, keyfine bir diyecek yoktu. Gençliğinde gönlünü kaptırdığı Galatalı Kadın’dan sonra dengesini yitiren, daha sonra Kendirev'e merak salıp odasından dışarı çok az çıktığı söylenen bu insanın kafasındaki birkaç tahtanın eksik olduğuna, kimse onu inandıramazdı.. bu, karısı Ş.bile olsa ! İşi filozofluğa kadar götüren Kendirev Bey’in, yaşı ilerledikçe tekin sayılmamaya başlansa da, sonunda bütün bilimleri birleştirme ve insan problemine bir çözüm getirmek için çektiği acıları günlüklerinde dile getirmişti o zaman.. ama hiç kimsenin nedense dikkatini çekmemişti o güne kadar, kimse ilgilenmemişti günlüklerle. Çürümeye bırakılması ne hazin bir tabloydu. Torunları sahip çıkmamışlar, kimse de merak edip sonunu getirmek istememiş; bu tembelliğin aileye nereden bulaştığı da Büyük Baba’yı yiyip tüketmişti son zamanlarında. Galatalı Kadın’ın dillere destan güzelliği onu nedense fazla ilgilendirmemişti. Ş., burnunun dibindeydi, Büyük Hala bahsi çabucak kapatmış, söz üstüne söz getirmişti. Aynı coşkuyu onun da yaşamasını istermiş gibi kendini paralayan insanın, neden Sinemacı Dayı’dan söz etmediği düşündürücüydü."
"Niye?” diye sordum karıma ilgimin diri olduğunu ima edercesine, "Bu kadar düşündürücü oluyor?”
Sanki artık burada değildim.. başka bir dünyadaydım, başka bir ruhta, başka bir kalıpta soluyan canlı kılığına bürünerek dolaşan bir şeydim. Şehrinaz benim bu soruma karşılık Dehhak ailesinin küçük bir sırrını daha açıklamak zorunda kalmıştı..
"Bir gün gelecek?" demişti Şehrinaz, "Kendirev Bey’in yarım bıraktığı 'Kitabı-ı Alet' ona da soğuk terler döktürecekti!"
"Demek ki!” dedim, “Dengenin nerede olduğu bir insan olarak onu da düşündürüyordu?. Bey Baba Kendirev Bey a’sından anlamasa bile!"
"Öyle!"
Sonra karanlıkta gözlerini yüzüme dikerek, "Makine ne kadar soğuk bir kelimeydi ki, Kendirev Efendi bunu kullanmamak için kendini sıkmaktaydı!” dedi Şehrinaz, "Nigar Hanım artık geç olduğunu söylemesine karşın, sanki onu duymamışlar gibi, filmlere gönüllerini kaptırmış iki insan hoş sohbet kesilmişlerdi, gece geç saatlere kadar sürmüştü Şarlo sohbeti. Nostaljik bir Anadolu coğrafyası çizmeye çalışan bir insanın böyle "Saat geç oldu artık!" sözüyle susturulması hiç olacak bir şey miydi? "Sen daha kalkmadın mı?” diye soruyordu Ş.; "Tamam, tamam...." demişti Kasap, "Kalktım, giyiniyorum!" Hayallerden böyle koparıldığı için bu durumdan hiç de memnun görünmüyordu.."
"Karısı sesindeki memnuniyetsizliği sezmiş miydi acaba?” sorusunu sormak gerekiyordu anlatının burasında, "Önünde yine o boşluğun açılmasını istemediğine göre? Öyle değil mi?”
"O resimden ne kadar uzak durmaya çalışsa da sarı yağmurluklu kadın gelip önünde dikiliyor, onu karanlığına çekmek istiyordu sanki!” dedi Şehrinaz sorumu-yorumumu duymamışçasına, "Yanına diğerlerini de almıştı bu sefer. Birbirine girmiş taksilerin içinde can çekişen yaralıların sesi geliyordu.. çarpmanın etkisiyle kendilerini kaybetmişlerdi, birinin çığlıkları hiç kesilmemişti, kesik parmağını arayan orta yaşlardaki kadın acıya alışmış gibiydi, duygularını yitirmiş biri daha diyerek gülümsemişti Kasap, daha fazla oturmayacaktı, kalkıp dışarı çıkmıştı, kazanın olduğu zamanı anlatan kadın, televizyon ekipmanından biri olmalıydı."
"Duvarın üzerinde oturan kız Kendirev Bey'in sağır kızı mıydı?” dedim.
"Evet, Kendirev Bey’in kızıydı!” dedi Şehrinaz, "Kanaldan da kurbağaların vırak vırak sesi geliyordu!”
"Vırak, vırak...." dedim, "Deyyuslar!”
***
"Hangi kadın?”
"Bilmiyormuş gibi konuşma!” dedi asabi bir ses tonuyla.
Güldüm.
"Kim olacak!” dedi, "Şehrazat!”
"... Telefonun zili çalıyordu! Ofis’te bir başına bunalmış bir zenciyi düşünüyordum! Evet, evet.. bir Zenci terlemesine belleğim takılı, kayıt cihazı çalışmayı sürdürüyordu. Sesleri de kaydediyorsa, rüzgârın ıslığı dolaşıyordur şimdi saçlarına... Oysa o sırada Mahi Azadecuy, Liz için akşam yemeği hazırlamaktaydı, yağmurun kıskanacağını bile bile...."
"Yağmur kim?” diye sordu Mihri Mah.
"Kedileri!” dedim ben de. Sanatçı ruhlu biri olduğumu biliyordu ama bu kadar ileri gideceğimi kestiremediğinden bir deliye bakar gibi bana bakıyordu.
"Hüzünbaz sevişmelerden sonra bu kılığa ve kimliğe büründüğünü biliyorum!” dedim, "Liz televizyonun karşısından çekilmiyor, filmin sonu güzel bitmedi... Sonra oturup Hollywood’a mektup yazmaya karar verdiklerinde, neredeyse saat gecenin on ikisine geliyordu.. Yaptığınız filmleri Amerikan standartlarına göre yapmasanız çok iyi olur.... Dünya vatandaşları olarak sizleri anlamakta zorlanıyoruz....Vs., vs.. stop.. O sırada 9. Caddede kuşkulu bir kişi dolaşıyordu; birazdan bir cinayete tanık olacaklarından habersiz Mahi Azadecuy ile Liz mektubun güzel olup olmadığını tartışmaktaydılar .. Her cinayette bir de uğursuz siyah kedi bulunmalıydı, eğer kediniz şizofren değilse tabii.. Ofis’te terleyen zenciyle ilişkilerini yeniden düzenlemek zorunda kalan Mahi Azadecuy ile Liz soluğu dışarıda aldıklarında yağmurlu bir akşam vakti, ve sokaklarda in cin top oynamakta değildi, ne yazık...."
"Hiç de güzel değil!” dedi Mihri Mah.
"Nasıl güzel değil?” soruma bir an ne diyeceğini bilemeyen Mihri Mah, telefondaki kişinin senaryo kahramanlarını neden yabancı isimlerle doldurduğumu düşünüyordu, ama bunu kırılmamam için bana açıklayamadığını biliyordum.
"Boş ver!” dedim, "Hem üstelik şüpheli şahıs cinayeti işlemek için 9. Caddeye yöneldiğinde Mahi Azadecuy ile Liz mektuplarını daha yeni bitirmişlerdi!”
"İşin yok mu?” dedi Mihri Mah. Onu duymamış gibi..
"Israrlıydı karşıdaki!” dedim, "Puslu camlardan dışarı bakıyordu Cemşid. Telefonun zili çalıyordu terlerken; sıkıcı bir terlemeydi bu. Yaz sıcağının bunaltıcılığı şehre bir veba gibi bulaşmış gitmek nedir bilmiyordu, yapış yapış olmuştu üstündekiler.Telefonlara düşmanlığı vardı Cemşidin, sevgilisi deniz aşırı bir ülkeye gittiği günden beri. Belki daha da eskiydi bu saplantısı. Gelgitler yaşamaktaydı bu yüzden.. Rüyalarında da kırmızı telefonlar görmeye başlamıştı, kırmızı telefonlar rüyalarında da durmasız çalmakta, karabasanlar gördürtmekteydi ona."
Yine, "İşin yok mu senin?” dedi Mihri Mah, "Bu gün hiç şeker yapmayacak mısın?”
Kendimi sözcüklerin şiirsel akışına öyle bir kaptırış kaptırmıştım ki; beni böyle bir rüyadan -bu Şehrazat bile olsa!- uyandırmasını istemiyordum. "Telefonun zili çalıyordu bir kadın siyah giyinikken!” dedim.. "Puslu camlardan Galata Kulesi'ne bakarken. Kayıttakiler martı seslerine karışıp gidiyorken!”
Durup Mihri Mah'ın yüzüne baktım, bu sefer o da anlattıklarımı beğenmişti ki sesini bile çıkarmıyordu. Gözlerinde yine o ışığı gördüm. Masmavi gözlerindeki derinliğe sözcüklerimin ulaşamayacağını düşünerek acı çekmeye başlayan ruhumu, hangi sularda doyuracağımı ben de senaryo kahramanım gibi şaşırmıştım. Işığın nereden geldiğini hep şaşıran kahramanımdan benim de bir farkım yoktu aslında.
Ama "G. telefonu açmamakta ısrarlıydı!” dedim.. "Ardında ne bir not ne de bir pusula bırakmadan çekip giden kadının soyu Şehrinazken, sudaki yansılarını gözleriyle avuçlamaktan başka bir şey yapmadığı o Perşembe akşamını düşünüyordu bu sefer Cemşid’in.. O sırada Ofisteki Zenci puslu camlarda eriyip tükenen gölgesine bakmaktaydı siyah giyinmiş kadının! Kaçış yoktu bundan! Zil sesi kulaklarında tok sesler bırakarak ötmesini sürdürüyordu! Almacı sağ eline alıp kulağına götürdüğünde "Alo....Kimi aramıştınız?” Diye sormuştu yaşlı kadın.. Tahmin etmeliydi aslında!. Kadının tiz sesinden çıkarmalıydı kötü bir şeylerin olacağını? "Pürmaye orada mı?” diye sormuştu Cemşid, "Ben Pürmayeyi aramıştım.. Sonra kadının yanıtıyla yıkılmış, her şeyin sonuna gelmişti. Bir senaryonun sonu da denebilirdi."
"Ne senaryosu?” diye sordu Mihri Mah.
"Yazmaya çalıştığı bir senaryonun sonu!" dedim.. "Her şeyin sonu, kendinin bile!” O sırada Almaç elinden kayıp yere düşmüştü. Ne diyeceğini bilemiyordu. Bunu neden yaptığını da!
Kiyanüs’ün gürlek sesini işitene kadar sürmüştü bu bocalayışım.... "Şeker bitti...." demişti Kiyanüs, "Çabuk şeker gönderin buraya!"
"O sırada eriyip tükenen gölgesinin peşinden koşuyordu Cemşid." dedim.. "Kim bilir kaç gün kaç gece yürümüştü! Mağara Arkadaşlarını bulana kadar sürecekti bu çetin ödevi!”
"Zorlu savaşımı mı?” diye sordu Mihri Mah.
"Evet! Tam da senin düşündüğün gibi!” dedim.. "Umutsuz değildi hiç! Özlediği şeylerdi bunlar! Yağmurun Efendisiydi onu çağıran! Çünkü yüreğinin kapısını aralayacak anahtarlar ondaydı “Sözcükler Üzerine Kaygılar” kitabını yazmaya karar verdiğinde Şehrazat’ın mavi gözlerinde çakıp sönen ışığı, o bir anki parıltının senaryosunu yazmak istiyordu aslında! Cemşid Cendel ve O merdivensiz ve aylı sokaklarda yürümeyi çok seviyorlardı! Ve hep anlatılan Şehri Yarkent’teydi akılları, akıllarını Buhara’dan alabildikleri zamanlardan bir zaman içindeydiler o an."
"Niye?” diye çıkıştı Mihri Mah, "Niye akılları oradaydı?”
"Kendilerine komşu sayılsa da!” dedim, "Çünkü gidemeyecekleri bir yerdi onlar için!” Sonra yüzüme merakla bakarken Mihri Mah.. "Düşünsene bir!” dedim, "İsmini anmaları bile yasak edilmişti onlara!”
Sonra bir sessizlik oldu, hiç konuşmadan, ikimiz de uzaklara dalıp gittik. Gittiğimiz yerlerde kendi hayallerimizle uğraşıp duran iki kaçkından bir farkımızda yoktu. Bir genç kızın hayallerini düşündüm; mavi gözlerinin derinliğinde kaybolup giden senaryo kahramanımı düşündüm; ama ona verdiği değeri hiçbir zaman anlatamadığı için yanıp kahrolan kahramanımın sonunu, daha şimdiden ben de merak etmeye başlamıştım.
Paydos zamanı gelip çatınca Mihri Mah "Yine görüşürüz!” deyip gitti.
Depodan en son ben çıktım; bahçenin karanlığında kertenkeleler zıplamaktaydı, kaldığım yer deponun arka tarafında şimdi kullanılmayan büro gibi bir yerdi; burayı bana tahsis etmişlerdi. Yürüdüm Şehrazat'ı düşünerek.. yüzü siyah aynamda bir belirip bir kayboluyordu..
Aylar önce Bilgi İşlem Merkezi’nden çıkarken karşılaşmıştık; sonra o reyonların arasına dalmıştı, sonra bir anlık yanılsama diye düşünmüştüm, sonra kalabalığın içinde yine göz göze gelmiştik, sonra Kiyanüs bizi tanıştırdı, burada ne iş yaptığımı sordu söyledim; ilk başta inanamadı, karşımda duran balıketlisi kadın Şehrazat şaşırdı; bir zamanlar yazarlık yaptığımı, çeşitli sanat evlerinde çalıştığımı, Taşkent'te bulunduğumu anlattım, beni dinledi.
Sonra, "Hiç olacak bir şey mi?” dedi, "Şeker yapmak sizi sıkmıyor mu?”
"Hayır!” dedim, "Tam tersine!”
"Nasıl?” diyebilmişti şaşkınlıkla.
"Bunda anlamayacak ne var!” dedim, "Rahatım yerinde!”
Aklıma Şehrinaz geldi, bunun benim için bir kaçış olduğunu bilmiyordu, ona her şeyi nasıl anlatacağımı da bilemiyordum. Giderken "Tanıştığımıza memnun oldum!” dedi, kartını uzattı; üzerinde ofisinin adresi yazmaktaydı, "Beni ararsan sevinirim!” demeyi de unutmadı.
Odama çekildiğimde kimse gelip gitmiyordu, Kayıt cihazının düğmesine dokundum, sesleriyle karanlıklarından çıkıp geldiler, cihazdakileri dinlemeye başladım..
SES: G.." Ben kendimin en ucuz komedisiydim...."
Ses: "Peki Cemşid.."
"Kendine haksızlık ediyorsun!"
"Kimdi!”
SES :G.. "Hiç."
SES: G.. "Bir dost..Amerika!”
SES: G.. "Boş ver.."
SES: G.. "Önemli değil."
"Çok heyecanlı oluyor anlatsana... Hadi ama!”
SES : G.. "Dik başlılığının ve diyanizosun farkına vardığında, dehşete kapılmıştı Cemşid. Sofistike gibi görünse de, o, hiçbir zaman yaşanan dünyanın acısını çekmemişti. Kafasındaki dünyanın düşleriyle yaşamış; bu düşlerin acısını çektiğinden, rahatlıkla, ona düş dünyasında yaşayan biri denebilirdi. Bir gün ayna kırılmış; gerçek yüzüyle karşılaşmıştı. Bunun için belki de öfkesinden kudurmaktaydı, ama ne yapacağını bilmiyordu. Peşine düştüğü dünyanın bütün sırları da “Sözcükler Üzerine Kaygılar” kitabında yazılmıştı aslında. Kaybedeceği bir şey yoktu, parçaları bir araya getirdiğinde üzerindeki lanetlenmişlikten sıyrılacak, kendi olmayı başaracaktı. Buna benzer çok şey işitmiş, çoğu insandan beş aşağı beş yukarı aynı şeyleri dinlemişti; ama kendisi yaşamadan hiçbir şeyin sırrına ermeyeceğini çok iyi biliyordu..."
Kayıt cihazındakiler bittiğinde kendime ancak gelebildim; dışarı çıkıp yürümeye başladım; marketin olduğu caddenin solundan, markete varmadan sağa döndüm, aşağı caddede dalgın bir halde yürüyordum.. Şehrazat’ın Pm Ofisi önüne geldiğimde durup vitrine baktım.. neden böyle bir yanılgıya düştüğümü sormasından çekindiğim için, bahsi çabucak kapattığım geçen cumartesi akşamını anımsadım.
"Hiç gelmeyecek yolcular içinde o kadını, tren karanlık tünele dalarken bir an görür gibi olmuştu." demiştim, "Su kemerlerini, eski köprüleri, artık kullanılmayan bu eski tren yolu hattı üzerinde zamansız bir serüvene kendini kaptırmış hafta sonları tıklım tıklım olan banliyö trenini yine o ağaçlıklı yolun kıyısından çıkarak geleceğini, siyah pelerinli kadınla halası aynı kompartımandalarmış gibi gri pencerede kalan yüzleriyle ona el sallayacaklar, o da, yüzünü bir mutluluk perdesi sarıp sarmalamadayken, yeni bir rüyaya açılırcasına peşlerinden gitmeyi unutmayacaktı. Vagonların boşluğunda çingene kızının parlayan kedigözleri son bir kez daha çakıp sönerken, bunlar bir intiharın papatyaları olabilir miydi? Sonra kenara çekilip bir ara ne yapacağını bilemeyerek deponun loş ışığı altında yürüyen gölgeye takılmıştı gözleri, çok geçmeden onun Cüce Kasap olduğunu anlamıştı. ‘Ferzenizm Kitabı’nda yazılanlar derinden etkilemişti. Dışarı çıkmak için sabırsızlanan genç kadının gözleri ondan bir zaman daha ayrılmayıp, aynı yere baktılar.. ince, uzun boyuyla göz doldurmaktaydı hemen. Sonra büyüleyici mavi gözler geliyordu. Çingene kışından geriye kalan bir bunlar değildi. Havada tuhaf bir sessizlik okunmaktaydı..."
Durup yüzüne bakmıştım, aynadan görünen profili çok güzeldi; ilk kez onu bu kadar etkilenmiş görüyordum, sesini çıkarmadan beni dinlemesi hoşuma gitmişti. Bütün bunları kendi kafamdan uydurduğumu düşünmesini istemiyordum.
Yaşadıklarımla iç içe geçmiş örüntüler, kim bilir Şehrazat'ın imgeleminde nasıl çağrışımlar yaratmaktaydı. Hayatın basitliği ve şaşırtıcılığı da buradan kaynaklanmaktaydı aslında. Onun da bunları görmesini sağlamak için giriştiğim çaba, ileride mutlaka başka bir biçime girmiş olarak ortaya çıkacaktı. Yoksa yine düş mü görüyordum?
Düşleri olan bir insan olduğumu öğrenince tepkisinin nasıl olacağını bile bilmiyordum. Şehrazat'ın yüzüne sinen bilinmezlik nedense beni tedirgin etmeye başlamıştı.. ama yine de anlatmayı sürdürmüştüm:
"..ıssızlık genç kadının başını döndürmüş olmalıydı.. bütün dengeleri altüst eden gücün karşısında solukları kesilmiş, elden ayaktan düşmüşlerdi. Kapı açıldığında kurban olarak seçilen hangisiyse onu alıp götüreceklerdi. Ama bunun çabucak yerine getirilmesini istemekteydiler, beklemek kadar yorucu ve de üstelik ürkütücü bir şey olamazdı onlar için. Buna razı olmaktan başka çareleri kalmamıştı. Bir aileyi uçurumun kenarına kadar getiren Ayaklı Duvar Aynası’nın karşısında onun gibi yüzüne bakıyor.. gözlerinin kenarında mor halkaların biriktiği, su halkacıklarının şapırdamasıyla kirpiklerini oynatan ay yüzlü kadının fildişi gövdesi, aynalardan süzülerek karşısına ilk kez çıkıyormuş gibi onu esir alan görüntüye tamamen bağlanmış bir insana daha fazla acı çektirmelerine karşı koyamadığı için, odadan çıkmak istiyordu. Su kütlesi, dev bir akvaryumun içinde soluklandıkları dünyalarını yakıp yıkmıştı. Kayaların başladığı çizgide yosunların örtemediği üç şekil, kadının dudaklarındaki kızıllıkla örtüşmüş bir tavşan bilmecesine benziyordu daha çok. Kilerinden alınmış belleklerine yeniden kavuşmanın hazzı bu olmalı; gövdelerini gevşeterek uzun zaman aktığı kanala geri dönmek başlarında esen kavak yellerini ne de çabuk dağıtıvermişti hemen öyle.. şaşkınlığını gizleyememişti bu yüzden. Bronz tenli kadınların kutsamak için tütsü yaktıkları gece, dolgun memelerinin titrek gölgeleri kumulların üzerinde dolaşıp durmuştu bir zaman.. nehrin iki yakasında da aynı izlere rastlanması onları şaşırtmak için konulmuş bir tuzaktan başka bir şey olamazdı. Acısı yüzüne vurmuş çocuğun gözyaşları kristalleşirken, yarasaların kayaların tepesinde çığlık çığlığa uçuşmalarının hiç de iyiye yorulacak bir şey olmadığını, genç kadına anlatmanın yollarını arıyordu. Bir yolu olmalıydı bunun.. Aralarına dil girince, diyaloğu kafasına takmaya başlamıştı son zamanlarda; Destigayp diyaloğun peşine düşeli yemeden içmeden de kesilmiş, elini eteğini dünya işlerinden çekmiş, içini oyan huzursuzluğu dindirmek için kapılar aranır olmuştu.. Kasabın karısı da huzursuzdu anlaşılan.. yüzünü bahçede çalışan bahçıvana çevirmiş, eski konsülün daha önce karanlık salonun girişinde durduğunu, ama nedense bir gün.. Büyük Hala, evin hizmetçisi olan Dadaruha onu kaldırttığını söylemeye çalışırken, bahçıvan karanlıkta kaybolup gitmekteydi. Dahası yemyeşil çimenler limonluğun başladığı yerde sona eriyordu. Bahçıvan kılıklı adam, çiçeği burnunda kız çocuğunun canavar ruhlu bir insan olduğunu, Evin Hanımı’nı öldürmek için o geceyi banliyöde geçirdiklerini, sonra aralarında gizli bağın nasıl geliştiğini, o yılları sinema perdesine yansıtmanın güçlüğünden dem vurduğu bir sırada Sinemacı Dayıları’nın büyük bir olasılıkla o insan olabileceği akla en uygunuydu. Yine onun söylediğine göre, Lübnan Selviler’ini Evin Hanımı çok sevdiği için güneyden getirtmişti kocası. Daha sonra İtalyan Kavakları’yla karşılaşınca kenara çekilen Destigayp .. sinema afişlerine bakarak zaman kazanmaya çalışır gibiydi. Beyaz tavşanlarla oynayan kızın yüzünde yine aynı ifade okunmaktaydı. Destigayp’ın sır olan öyküsünü anlatan kitabı eline alıp da bölüm başlıklarına sırasıyla göz gezdirdiği bir sabah, hayatlarına iz düşüren ışık böylelikle açılmış oluyordu bir yerde. Şehrin kızıyla kitabın hiç denenmemiş yerlerini bulup işaretledikten sonra çıktıkları yolculuk kapısını aralayan kimdi peki?.. Cemşid bunun huzursuzluğunu yaşamış bir insan sayıldığından, Destigayp, kadının şimdiki rahatlığına bir anlam veremiyordu. Ama bütün bunlara bir anlam veremeyen bir o değildi, umutsuzluğa kapılmadan yürümek istiyordu aynı yoldan.. Ama mutlaka Destigayp, açılan ışıklı kapıdan yürüyerek kendi sonuna kavuşacağının işaretini almış olmalıydı. Şehrinaz’ın davetkâr bakışları karşısında kim olsa dayanamaz, Destigayp’ın yaptıklarının bir benzerini yapardı herhalde. Demek ki Şehrinaz, Cüce Gave ile birlikte Şehrazat’ın hayatına yön verebilecek kadar onu etkilemeyi başarmışlardı. Çok sonra, vitrinin camlarında dalgalanan o yüze çok fazla baktığı o akşam, köşkü terk edip bir daha geri dönmeyen insanın aileden biri olduğuna inancını sürdürmekte kararlıydı Destigayp.”
"Sonra!” demişti, "Ona ne oldu?”
"Bunlardan çok sonra giderek şiddetini artıran bir savrulmayla her şey bir anda altüst olmuştu." Yanıtını vermiştim, "Ölü, sararmış yapraklarla dolup taşan kaldırımlar, bir cenaze sonrasının ıssızlığını gösteriyordu. Bir resim gibi duran içi geçmiş kadının gözlerinden mavi suların boşaldığı bir anda, su arkında şişmiş cesediyle karşılaştıkları insan, küçük kızın babası olamazdı. Kompartımanların camının birini aşağı indirip, sonra da kollarını makas biçiminde birbirine kavuşturan kızıl saçlı kadını gözleri bir yerlerden ısırmaktaydı ama tam yerli yerine oturtamadığı imgesiyle başı dertte gibi görünüyordu.. belleğinin siyah-beyaz filminde yağmur altında feci halde ölenleri, sonra yaralı boğazından kan fışkıracağı anda nutku tutulmuş kadını da çarpıtması, hiç olacak bir şey değildi her şeyden önce."
Telefon çalarken ürpermiştim, Şehrinaz olabilirdi... Şehrazat kuşkulanmıştı, yüzüme imayla bakarken.. ona DİYALOG adlı bir senaryo yazdığımdan söz etmiştim. Olaylar telefonda geçiyordu... Ses üzerine kurulmuştu kurgu... Başaracağımı sanıyordum... Adına.. 'TELEFON AŞKLARI’ bile denebilirdi..
"Biliyor musun?” demişti Şehrazat, "Gizemli ve büyülü birisin.. bu çoğu insanı korkutabilir!”
Cemal Çalık, 03.03.2016, Konuk Yazar, Sonsuz Ark, Düşlerin İsyanı, Roman